Jest coraz gorzej... Wiem, że wiele ludzi byłoby naprawdę szczęśliwych mając dach nad głową, bieżącą wodę czy internet, ale tutaj nie o to chodzi. Nie chodzi mi wcale o dobra materialne, ale o to co dzieje się z moją matką czy chociażby to, że nie mam przyjaciół i nikomu na mnie nie zależy. Starałam się zdobyć przyjaciół czy uwagę matki, ale wszystko na nic. Nie mam na nic ochoty, a dziś nawet nie poszłam do szkoły. NIENAWIDZĘ ICH. Dlaczego nie mogę żyć jak inne dziewczyny w moim wieku? W sumie, to się nawet starałam, ale to nie jestem ja, ale z drugiej strony sama siebie nie poznaję... Kiedyś mówiłam naprawdę dużo, chociaż i tak nikt mnie nie słuchał, a teraz nie mam ochoty rozmawiać ani chociażby widzieć się z nikim. Lubię to, że mogę zostać sama w domu i zająć się sobą, chociaż trochę mi smutno, że nie mam się kogo poradzić i wygadać... że nie mam nikogo bliskiego, ale chyba muszę się z tym pogodzić bo mam wrażenie, że odrzucili mnie tylko z powodu tego jak wyglądam...
